Yıkılmışlığın ortasında...

                   ''Fırtınadan dalları kopmuş, gövdesi kırılmış bir ağaca benziyordu''

                                                                                                                Cengiz Aytmatov             

 Kaybettiklerimin ortasından size bu satırları yazıyorum. İnandığım ve peşinden gittiğim her şey yıkıldı. Doğrularım, yolum ve hedeflerimin hepsi yıkıldı. Önem verdiğim ve inandığım hiçbir şeyin bu cehennemde bir öneminin olmadığını anladığımda yıkıldım. Buradan nasıl çıkarım, bilmiyorum. Aslında bakarsanız nasıl devam edeceğimi de bilmiyorum. Deniyorum, deniyorum ama hep yıkılıyorum. Verdiğim kararların doğruluğundan bile emin değilim artık. Emeklerimin çöpe gittiğini hissediyorum. Bir yenilgi ordusuyla bu cehennemde herkesle savaşmaya çalışıyorum. Emeklerim için emeklerimiz için. Verdiğim kararların sorumluluğunu alıyorum. Her şeye rağmen burada olmak, bu noktada olmak benim sorumluluğumda. Ama çıkmalıyım, kalkmalıyım ve devam etmeliyim. Güneşin doğuşuyla beraber yine inanmalı ve tekrardan çabalamalıyım. Bu cehennemde kaybolup gitmemeliyim. 

  Hayatımın çok kez sanki bir cehennemin ortasındaymışım gibi hissettim. Ama bu sefer farklı, çok farklı. Geçmişin ağır yükleri, geleceğin ağır yükleriyle birleşti. İşte ben onları beynimde taşıyorum. Her uyanışımda bir kez daha bu hislere ve endişelere yeniliyorum. Sahi bir insan ömründe kaç sefer yenilir? Ben sayamadığım kadar yenildim. Yenilmeye de devam edeceğim. Yenilmek problem değil ama her yeniliş beni biraz daha azaltıyor. Biraz daha yıkıyor. 

 Beni inciten ve yıkan herkesin sureti aklımda. Gözler aklımda, hayallerimi yıkan bakışları aklımda. Bu yüzleri ve o bakışları silmek için birçok şeyimi verirdim. Ama yok, onlar zihnimde ve sürekli yüzüme çarpılıyor. İstemiyorum, inandığım her şeyin bu kadar aşağılanmasını ve değersizleştirilmesini istemiyorum.  İstemediğim şeylere mecbur bırakılmak istemiyorum. Ben gerçekten yıkılmışım, mahvolmuşum.

 Bu yazı hislerimi somutlaştırıyor. Evet, şu an hislerimi okuyorum. Bu çok farklı hissettiriyor. Bu yazıyı neden birçok insanın görmesini istediğimi de bilmiyorum. Belki de anlaşılmak istiyorumdur. Bitmeyen yargıların sonunda anlaşılmak istiyorumdur. Empati ya da adına ne derseniz artık. Kelimelerin bir anlamı yok. Kelimeler, yalnızca hislerimi somutlaştırmama yarıyor. Aslında bakarsanız duygularımı ifade ettiğim birkaç kelime var. Lakin bunlar da yetersiz. İçimdeki yangını anlatmak için yetersiz. 

  Her neyse, her şeye rağmen güneş doğuyor ve ben nefes alıyorum...